Gisterenavond ging ik samen met wat vrienden eens proberen hoe het was rookvrij uit te gaan. Het werd een gezellige avond ondanks dat er in diverse kroegen nog best een beetje stiekem gerookt werd (maar daar wilde ik verder niet op in gaan).

Op een gegeven moment kwam iemand (ik zal zijn naam niet noemen, maar hij is ook een frietist hier) op het onzalige idee naar de Burger King te gaan. Waarom de rest mee ging is mij een raadsel. Maar goed, wij dus naar de Burger King. Daar aangekomen bestelde ik een portie "Twister Fries", want gewone friet eet ik al genoeg. De keuze tussen een kleine (€1,50) een medium (€1,75) en een "king size" (€2,00) is natuurlijk niet zo moeilijk met zulke kleine prijsverschillen en zie daar de eerste valkuil waar ik in ben getrapt.
Twister Fries zijn een soort rasfrieten in spiraalvorm, alleen smaken ze dan helemaal nergens naar, behalve naar vet. Ook de portie vond ik niet echt "king size" en hoe klein de andere porties dan ook geweest moeten zijn, wil ik niet eens over nadenken.
Intussen had ik van enkele van mijn vrienden een paar gewone french fries gejat en ook daar ontbrak elke vorm van smaak. Dunne friet die slecht gebakken wordt, houdt vaak geen smaak over en dat was hier inderdaad het geval. Alleen een vage zweem van frituurvet en zout deed mij vermoeden dat het waarschijnlijk frietjes waren wat ik in mond had.

Toen ik teleurgesteld over de aardappelproducten op de menukaart op zoek ging naar een ander vegetarisch gerecht viel mijn oog op de "onion rings". Gefrituurde uienringen in gewoon Nederlands. Ook hier was het prijsschema €1,50, €1,75 en €2,00 en opnieuw liet ik me verleiden om voor de grootste "king size" portie te gaan; immers zat ik nog niet bepaald vol na die paar Twister Fries.
Nadat mijn uienringen eerst aan iemand anders waren meegegeven kreeg ik met enige vertraging alsnog mijn zakje eten. De verkoper vroeg overigens nog extra of ik er iets bij wilde drinken en de zichtbare teleurstelling na mijn negatieve antwoord deed mij een klein beetje vermoeden dat hij dat drinken met korting (of zelfs van het huis) aan had geboden, maar mijn skepsis tegenover dit soort Amerikaanse fastfoodgiganten zorgde ervoor dat ik er niet in meeging.
De uienringen smaakten een beetje net als de twister fries naar vet, maar ook een beetje naar ui, wat in zoverre al een verbetering was omdat ik in de frietjes de aardappel niet proefde. Ook hier vond ik twee Euro voor niet al te veel ui, deeg en vet knap aan de prijs. Na de Twister Fries & Onion Rings was mijn maag wel gevuld, maar vooral met redelijk smakeloze producten en veel vet. Het gevoel is dus tweeledig. Enerzijds is je honger gestild, maar anderzijds had je toch het idee dat je iets lekkerders had kunnen kopen voor die vier Euro, een broodje falafel bijvoorbeeld of gewoon een grote friet pindasaus en een groentekroket bij een fatsoenlijke friettent.

Al het bovenstaande nog eens terugkijkend, kunnen we concluderen dat Burger King gewoon geen friettent is. Het is een hamburgertent, waar je voor de hamburgers moet komen en niet voor de friet. Misschien dat de "friet" als zetmeel- en vethoudend bijgerecht wel vult, maar als hoofdgerecht is het vanwege een gebrek aan smaak geen goed idee. Of de hamburgers ergens naar smaken zal ik niet weten totdat ze in Nijmegen de BK Veggie of de Spicy Bean Burger op het menu zetten.

Afgelopen zondag was het een mooie, warme zomermiddag, prima dag dus voor een frietstocht! Samen met Lilith en Teleiotes had ik de dag gereserveerd voor een mooie fietstocht door het Gelderse en Brabantse land, waarbij we zo nu en dan een frietje zouden eten. Na een korte schuilperiode (het regende kort maar krachtig) begonnen we in het dorpje Overasselt bij Cafetaria De Bonte Koe. Vervolgens gingen we verder naar het Brabantse stadje Grave waar we vlakbij de Maasboulevard McCift gingen hertesten. We vervolgden onze weg via een prachtige bosroute naar de suffe (zeker in vergelijking met de prachtige natuur en pittoreske dorpjes waar we vandaan kwam) jaren '70 wijk Dukenburg waar we Ciçek Yeliz gingen testen die daar sinds enige tijd het vorige cafetaria vervangen had. Bij dit cafetaria hebben we onder andere de beruchte Kapsalon getest, maar daarover later meer. Hierna zijn we nog even een afterparty gaan houden, waar de creativiteit op frietgebied een hoogtepunt beleefde.

P.S. De reden dat het rustig lijkt hier op het blog is een positieve. Achter de schermen wordt hard aan Frietopia gewerkt en dan vooral aan een solide basis, waar we de toekomst mee inkunnen!

Afgelopen dinsdag was ik met een aantal vrienden naar het Science Café in Nijmegen. Eén van die vrienden was mijn Frietopia-collega teleiotes die besloot nog ergens een broodje falafel te gaan halen. Vanwege de praktische locatie tegenover Café van Buren werd het Istanbul Döner. Primair een döner/shoarma/falafelzaak, maar je kan er ook friet krijgen en aangezien ik hier nog nooit friet had gegeten besloot ik dat dan maar eens te gaan doen. Het werd een eenvoudig frietje zonder à €1,50.

Toen begon de ellende al. Bij het afrekenen bleek namelijk dat de man die onze bestelling opnam niet terug had van een tientje (voor een broodje falafel van €3,50). Dit had tot gevolg dat ik uiteindelijk zowel het frietje als het broodje falafel heb moeten betalen met muntgeld. Nou is dat allemaal ook geen ramp, maar het niet beschikbaar hebben van wisselgeld is toch een vorm van slechte service.

Tijdens het wachten waren wij verder nog getuige van diezelfde medewerker die een broodje shoarma voor een andere klant van tomaten en uien voorzag, maar vervolgens in opdracht van die klant de groenten weer terug in de koelbakken gooide. Nou heb ik niet zo héél veel verstand van hygiëne-richtlijnen voor horeca, maar het kwam op mij een beetje onsmakelijk over. Zeker als je die groenten (die in eerst in een vleesbroodje zaten) vervolgens in een falafelbroodje gooit en ze aan een veganist meegeeft.

Maar het ergste moet nog komen. Toen ik mijn frietje kreeg en onze groep het pand verliet kwam ik er achter dat de frieten in mijn bakje van erbarmelijke kwaliteit waren. Zo zaten er diverse frietjes tussen die na zes keer malen nog steeds dezelfde vorm hadden als daarvoor. Ze veerden terug en weigerden tussen mijn kiezen uit een te vallen. Alsof ze de friet van een rubberachtige substantie gemaakt hadden. Een waarschijnlijkere verklaring is dat het frituurvet ongeveer op kamertemperatuur was in plaats van de gebruikelijke 180°C. Op zoek naar lekkerdere frietjes heb ik het bakje nog leeggegeten, maar op een paar matig tot redelijke aardappelstaafjes na kwam ik niets fatsoenlijks tegen. Alleen maar meer rubber.

Waar veel mensen na zo'n ervaring toch wel teleurgesteld zouden zijn en als maatregel slechts kunnen besluiten nooit meer naar Istanbul Döner te gaan, ben ik als frietist in de positie om de frustratie van mij af te schrijven op dit blog en in de recensie in de database. Dat de score niet al te hoog uitpakt zal geen verrassing meer heten.

Nog een tip voor mensen die hier in de buurt zijn, even verderop in de straat zit Döner Kebab Nijmegen en dat vond ik zelf een veel positievere ervaring.

Lekker fietsen en dan frieten! Jammie!

Van Noord-Holland via Flevoland naar Gelderland om friet te eten in Nijkerk. Been there, done that!

Recensie uiteraard in de database. Uitgebreid verhaal is hier te vinden. Schaamteloze zelfpromotie, maar ja. Hou het maar op hart voor de zaak. Die van Frietopia en die van mezelf. ;-)

Ik moet ook nog naar Maastricht. Dus. Hart voor de zaak. Echt.

Zoals aangekondigd zijn we vorige week vrijdag met een Frietopia-delegatie naar Enschede geweest. De opkomst was uitstekend en aangezien we allemaal op tijd waren konden we de trein van 12.58 richting Deventer pakken en waren we rond half drie in Enschede.

Eenmaal aangekomen liepen we het centrum binnen om een friettent te vinden. Al snel viel onze blik op Lunchroom à GoGo en daar hebben we toen uiteraard met z'n allen friet gegeten.
Onze friethonger was natuurlijk nog lang niet gestild en we zochten verder naar een tweede cafetaria. Door een beetje onenigheid in de groep over wat precies een geschikt cafetaria was en welke De Muur nou wel al op Frietopia stond, duurde het even voor we weer geschikte friet gevonden hadden. We kwamen uit bij Eethuis Layla, een Turkse döner/shoarmazaak die zich ook wel friettent mag noemen. Overigens is Enschede best een leuke stad dus tussen de frieten door hoefden we ons niet te vervelen.

Nadat we alle hoofdstraten wel zo'n beetje bekeken hadden kwamen we in een iets kleiner steegje Cafetaria Schippers tegen. Een schijnbaar legendarisch cafetaria, gezien een aantal krantenartikelen die aan de muur hingen.
Aangezien het (opnieuw) een flinke bak friet was, zaten de meesten van ons wel een beetje vol, maar daar laat een goede frietist zich over het algemeen niet door tegenhouden. Door onze volle magen en de zoutheid van friet was onze prioriteit alleen iets verschoven, van eten naar drinken. Na een flinke speurtocht vonden we dan alsnog een slijter die ons kon voorzien van lekker bier. Ons oog viel uiteindelijk op de Delirium Tremens Christmas Edition, een bijzonder zwaar, maar (naar later bleek) niet al te bijzonder speciaalbier. Wij kochten hiervan talloze flesjes zodat elke aanwezige frietist op de terugweg onbeperkt lekkers (hoewel dat dus lichtelijk tegenviel) te drinken had.
Voordat wij ons aan het bier en de terugreis konden laven besloten we nog een laatste frietje te eten in Enschede. Dat werd bij Cafetaria (Charlie) Chaplin die overigens om de hoek zat bij de eerder bezochte Lunchroom à Go Go, waarmee een soort cirkel weer rond was.

Eenmaal in de trein gingen er stemmen op om de terugreis nog even te stoppen. Na enige discussie (onder het genot van de eerste DTCE) besloten we unaniem dat overstapstation Deventer daar een prima geschikte plek voor was, zeker omdat ik (Kafir) de stad op frietgebied wel een beetje kende en nog een geschikt cafetaria wist. Dit was vrij belangrijk aangezien het stevig regende. Hier kwamen we toen uit bij frietkot Gerrit en Marijke waar we onze laatste portie van de dag nuttigden. Na vijf (flinke) bakken friet zaten we dan echt vol en hoewel een enkeling nog op het idee kwam om ook in Arnhem te stoppen was de algemene consensus dat de friettocht wel een beetje afgelopen was. Toen Nijmegen weer in zicht kwam werd nog een poging ondernomen om een after-party te organiseren (en daarmee de opkomst tot recordhoogten te stuwen), maar dat faalde een beetje waarna ieder zijn of haar weg ging en de friettocht ten einde was.

Al met al weer een behoorlijk geslaagde friettocht en ik kan niet wachten totdat er in April of Mei opnieuw een reis richting friet wordt ondernomen.