Afgelopen maandag was het weer eens zover. Het is een soort hobby van me om met andere loggers af te spreken en dan friet te gaan eten. Dat heet 'Meet en Friet'
Je komt nog eens bij een tent waar je nooit was en je gezelschap hou je enthousiast voor het frieten.
Deze keer waren Leez, Adriana en bewegende aan de beurt. Ter verhoging van de feestvreugde zouden we na het frieten ook nog een concert van David Sylvian bezoeken. Dus het was wel handig om in Eindhoven te zijn.
We besloten te gaan frieten bij 'De Hoek'. We gaan even de scores per punt behandelen. (Ik spreek alleen voor mezelf, m'n gezelschap is uiteraard verantwoordelijk voor hun eigen scores.)
Kwaliteit: 7.5
De frieten waren lekker. Goeie structuur. Goed gebakken, niet te lang of te kort. Niet te zout enzo. Je wil je bakje leegeten.
Kwantiteit: 7.5
Iets meer dan je verwacht. En dat is goed als het lekker is. Ik had zelf een shoarma schotel en die kreeg ik alleen maar naar binnen omdat het te lekker was om te laten staan.
Prijs: 5.0
Normale prijzen. Die gevraagd mogen worden voor de geleverde kwaliteit/kwantiteit.
Sfeer: 0.0
Het nadeel van De Hoek. Het is er groot en er is plaats genoeg om te zitten. Er hangen schermen met een muziekzender aan en er is leesvoer. Maar helaas, het is er een beetje saai door de grootschaligheid. Bovendien plakte de vloer, als je er niet over uitgleed. De banken en de tafels waren welliswaar leeg, maar toch smerig. Vetvlekken all over the place. Dat kan als het druk is, maar dat was het niet toen wij er waren. Ook de toiletten waren niet op orde. Wat ik persoonlijk niet zo fijn vind: chagrijnig personeel. Kortaf, bot. Ze hebben duidelijk geen zin om daar te zijn en klanten te helpen.
Als ik de andere recensies bekijk lijkt er wel een stijgende lijn te bespeuren. Maar de houding van het personeel, daar ligt nog een schone taak voor De Hoek.
Daarna gingen we dus naar David Sylvian. En die heeft alleen maar tienen verdiend. Misschien voor kwantiteit een onvoldoende, we konden er namelijk geen genoeg van krijgen. Maar ja, een tien voor prijs is dan weer veel te weinig. Want wat een waar voor het geld! Wat een geweldig concert.
FRIETOPIA
Een site speciaal
Twee weken terug was er een friettocht naar Amstelveen. Omdat na een friettocht (wat echt gezellig is en iedereen een keer moet doen) vaak niemand zin heeft om een verslag te schrijven (wat al meteen een stuk suffer is) kwam het er ook deze keer niet van binnen een paar dagen een verslag te schrijven. :)
Alles goed en wel, het langverwachtte verslag is NU te bezichtigen op Cult. De fotos geven een goede en smakelijke indruk. Wij verheugen ons ondertussen alweer op de volgende friettocht!
Alles goed en wel, het langverwachtte verslag is NU te bezichtigen op Cult. De fotos geven een goede en smakelijke indruk. Wij verheugen ons ondertussen alweer op de volgende friettocht!
Normaliter ben ik niet zo'n voorstander van het verplicht hertesten van friettenten. Als je drie keer friet gaat eten, doe het dan bij drie verschillende friettenten en schrijf drie recensies. Het blijft toch altijd een momentopname. Een genuanceerd beeld van een cafetaria ontstaat toch pas na een aantal recensies van verschillende personen. Bovendien zou ik nogal veel tijd en geld kwijt zijn als ik opnieuw het hele land door moest reizen om alle 350 friettenten die ik ooit met een bezoek verblijd heb nog een keer te moeten bezoeken. Ook zou ik er nog dikker van worden dan ik al ben.
Een uitzondering maak ik wel voor die snackbars waar mijn laatste bezoek dateert van ongeveer November 2003 of eerder. Toen Frietopia nog maar net bestond en ik nog maar net een frietist was. Mijn recensies waren toen beduidend minder genuanceerd. Dus deze friettenten hebben niet alleen een oude recensie staan, maar bovendien ook nog eens een oude recensie die op moment van schrijven misschien al niet helemaal klopte met de standaarden die ik zou gaan gebruiken voor het gros van de recensies die ik later zou schrijven.
De komende friettenten kunnen dus binnenkort vermoedelijk op een bezoek van mij rekenen. Bestaria Welling, Adam's Corner, De Lekkerbek, Drive Inn en Het Ackertje in Nijmegen en Rob's Place in Wijchen. Als ik er echt zin in krijg is er zelfs een kansje dat ik naar Chantal's Counter en Counter Bos in Doetinchem ga. Hummelo however, bekend van 't Tempeltje, is me iets te ver.
Een uitzondering maak ik wel voor die snackbars waar mijn laatste bezoek dateert van ongeveer November 2003 of eerder. Toen Frietopia nog maar net bestond en ik nog maar net een frietist was. Mijn recensies waren toen beduidend minder genuanceerd. Dus deze friettenten hebben niet alleen een oude recensie staan, maar bovendien ook nog eens een oude recensie die op moment van schrijven misschien al niet helemaal klopte met de standaarden die ik zou gaan gebruiken voor het gros van de recensies die ik later zou schrijven.
De komende friettenten kunnen dus binnenkort vermoedelijk op een bezoek van mij rekenen. Bestaria Welling, Adam's Corner, De Lekkerbek, Drive Inn en Het Ackertje in Nijmegen en Rob's Place in Wijchen. Als ik er echt zin in krijg is er zelfs een kansje dat ik naar Chantal's Counter en Counter Bos in Doetinchem ga. Hummelo however, bekend van 't Tempeltje, is me iets te ver.
foto: zo voel ik mij ook wel eens. Maar niet in Nijmegen, waar deze foto gemaakt is, maar in Eindhoven, waar ik nauwelijks meer in een friettent kom.
In het zuiden van het land liggen een boel mooie woonplaatsen, en temidden daarvan ligt Eindhoven. Daar woon ik op het moment. Nu zul je zeggen: dat is toch ideaal voor een bovengemiddeld hongerige frietaanbidder? De op vier na grootste stad van Nederland, die moet toch een fiks aantal friettenten huisvesten. Zo op het eerste gezicht moet ik je daar dan gelijk in geven.
Helaas is niet alles goud wat er blinkt, en naar mijn ervaring zou ik zelfs durven zeggen dat helaas ook niet alle friet altijd even goudgeel is. Dat terzijde voor het moment.
De ellende begint als ik inventariseer wat er bij mij zoal in de buurt zit. Met "in de buurt" bedoel ik "loopafstand", want in een mooie stad als Eindhoven wordt je fiets in elkaar gestampt als je hem op een zaterdagavond vergeet binnen te zetten. Maar ook dat terzijde.
Op loopafstand dus zitten bij mij in de buurt 7 friettenten. De eerste valt snel af om redenen die de gemiddelde treinreiziger overbekend zullen zijn. Niet naar de Smullers dus. One down, six to go.
Stel nu dat je rond een uur of zes honger krijgt. Geen onwaarschijnlijk scenario, en als frietist begin je in zo'n situatie visioenen tezien van jezelf achter een grote stapel gouden rakkers. Maar daar vergis je je als rechtgeaarde frietist dan weer in als je je in het centrum van Eindhoven bevindt. Want van de 3 acceptabele friettenten in de buurt is er dan nog welgeteld 1 open. Three down.
Stel nu dat het regent, het ijskoud is of het hard waait, drie soorten weersomstandigheden die de gemiddelde Nederlander in het geheel niet onbekend zijn, dan ben je de sigaar. Want de enige overgebleven friettent was helaas het frietkot op het stationsplein. Three to go.
Nuja, denk je, geen nood. We hebben altijd nog het bierscenario. Als je, zoals ik, wel van een biertje houdt - waarbij ik graag onderscheid wil maken tussen bier en pils - dan zit je in Eindhoven niet verkeerd. Café De Bierprofessor is een etablissement waar ik mij graag heen begeef op een donderdagavond als de omstandigheden het mij toestaan. Over het algemeen begin ik dan zo rond een uur of 12 wel behoorlijk hongerig te worden en verschijnt die dampende berg frieten voor mijn geestesoog.
En dan komt de droefenis. De enige twee friettenten die op dit moment nog open zijn, zijn "De Hoek" die recht tegenover zit, "Jim's Food Factory" die vlak bij het station zit en "Cairo", een eindje verderop in de straat. De Hoek en Cairo zitten op zo'n moment bomvol. Jim's Food Factory wat minder, maar daar zijn de tafeltjes dan ook gewaxt met frituurvet. Alledrie lijken ze er een sport van te maken om je zo ongeïnteresseerd mogelijk idiote hoeveelheden geld uit de zak te kloppen voor een bak te zoute, meestal slecht gebakken en op een drukke avond in een naar zweet en vet stinkende snackbar geserveerde friet te verkopen. Weg visioen.
Zo komt het dat geen enkele snackbar in de buurt echt aan enige eis voldoet. En dan hebben ik het nog niet eens over het in heel Eindhoven voorkomende "bruine-randjessyndroom" gehad. Daarover misschien een volgende keer, als ik de moed kan verzamelen om weer op expeditie uit te gaan.
In het zuiden van het land liggen een boel mooie woonplaatsen, en temidden daarvan ligt Eindhoven. Daar woon ik op het moment. Nu zul je zeggen: dat is toch ideaal voor een bovengemiddeld hongerige frietaanbidder? De op vier na grootste stad van Nederland, die moet toch een fiks aantal friettenten huisvesten. Zo op het eerste gezicht moet ik je daar dan gelijk in geven.
Helaas is niet alles goud wat er blinkt, en naar mijn ervaring zou ik zelfs durven zeggen dat helaas ook niet alle friet altijd even goudgeel is. Dat terzijde voor het moment.
De ellende begint als ik inventariseer wat er bij mij zoal in de buurt zit. Met "in de buurt" bedoel ik "loopafstand", want in een mooie stad als Eindhoven wordt je fiets in elkaar gestampt als je hem op een zaterdagavond vergeet binnen te zetten. Maar ook dat terzijde.
Op loopafstand dus zitten bij mij in de buurt 7 friettenten. De eerste valt snel af om redenen die de gemiddelde treinreiziger overbekend zullen zijn. Niet naar de Smullers dus. One down, six to go.
Stel nu dat je rond een uur of zes honger krijgt. Geen onwaarschijnlijk scenario, en als frietist begin je in zo'n situatie visioenen tezien van jezelf achter een grote stapel gouden rakkers. Maar daar vergis je je als rechtgeaarde frietist dan weer in als je je in het centrum van Eindhoven bevindt. Want van de 3 acceptabele friettenten in de buurt is er dan nog welgeteld 1 open. Three down.
Stel nu dat het regent, het ijskoud is of het hard waait, drie soorten weersomstandigheden die de gemiddelde Nederlander in het geheel niet onbekend zijn, dan ben je de sigaar. Want de enige overgebleven friettent was helaas het frietkot op het stationsplein. Three to go.
Nuja, denk je, geen nood. We hebben altijd nog het bierscenario. Als je, zoals ik, wel van een biertje houdt - waarbij ik graag onderscheid wil maken tussen bier en pils - dan zit je in Eindhoven niet verkeerd. Café De Bierprofessor is een etablissement waar ik mij graag heen begeef op een donderdagavond als de omstandigheden het mij toestaan. Over het algemeen begin ik dan zo rond een uur of 12 wel behoorlijk hongerig te worden en verschijnt die dampende berg frieten voor mijn geestesoog.
En dan komt de droefenis. De enige twee friettenten die op dit moment nog open zijn, zijn "De Hoek" die recht tegenover zit, "Jim's Food Factory" die vlak bij het station zit en "Cairo", een eindje verderop in de straat. De Hoek en Cairo zitten op zo'n moment bomvol. Jim's Food Factory wat minder, maar daar zijn de tafeltjes dan ook gewaxt met frituurvet. Alledrie lijken ze er een sport van te maken om je zo ongeïnteresseerd mogelijk idiote hoeveelheden geld uit de zak te kloppen voor een bak te zoute, meestal slecht gebakken en op een drukke avond in een naar zweet en vet stinkende snackbar geserveerde friet te verkopen. Weg visioen.
Zo komt het dat geen enkele snackbar in de buurt echt aan enige eis voldoet. En dan hebben ik het nog niet eens over het in heel Eindhoven voorkomende "bruine-randjessyndroom" gehad. Daarover misschien een volgende keer, als ik de moed kan verzamelen om weer op expeditie uit te gaan.
Stel, het is zondagmiddag. Je moet naar een verjaardag en je hebt nog geen cadeautje. De moderne mens zoekt op het internet naar een plaats waar het koopzondag is. De rechtgeaarde frietist gaat op zoek naar een plaats die nog niet in de frietopia database voorkomt én waar het koopzondag is. Soest bijvoorbeeld, in mijn geval. Kun je een cadeautje kopen en een tent recenseren. Dat heet een win-win situatie.
Zo doe je dat als frietist.
Nadat ik in de regio De Liemers alle tenten had gehad was ik een beetje klaar met toevoegen en recenseren. Uiteraard bleef ik friet eten. Maar mijn levensmissie, mijn doel in het leven, het toevoegen en recenseren van nieuwe tenten, dat was verdwenen.
Uiteindelijk werd het leed ondragelijk. Ik besloot te verhuizen. Gewoon, helemaal naar een ander deel van het land. Een regio waar nog wat te recenseren viel. Mijn oog viel op ’t Gooi.
Sinds een paar dagen ben ik helemaal over. ’t Gooi kan zich opmaken voor de nummer zeven uit de top tien van frietisten. Die ook nog eens een plek in de top vijf wil bereiken. Ik ben de afgelopen tijd alvast begonnen met Huizen en Blaricum. Vanwege de koopzondag was het in de buurt gelegen Soest dus aan de beurt.
Het werd cafetaria ’t Pleintje. De recensie is te vinden in de database.
Zo doe je dat als frietist.
Nadat ik in de regio De Liemers alle tenten had gehad was ik een beetje klaar met toevoegen en recenseren. Uiteraard bleef ik friet eten. Maar mijn levensmissie, mijn doel in het leven, het toevoegen en recenseren van nieuwe tenten, dat was verdwenen.
Uiteindelijk werd het leed ondragelijk. Ik besloot te verhuizen. Gewoon, helemaal naar een ander deel van het land. Een regio waar nog wat te recenseren viel. Mijn oog viel op ’t Gooi.
Sinds een paar dagen ben ik helemaal over. ’t Gooi kan zich opmaken voor de nummer zeven uit de top tien van frietisten. Die ook nog eens een plek in de top vijf wil bereiken. Ik ben de afgelopen tijd alvast begonnen met Huizen en Blaricum. Vanwege de koopzondag was het in de buurt gelegen Soest dus aan de beurt.
Het werd cafetaria ’t Pleintje. De recensie is te vinden in de database.