Dat het bakken van frietjes niet helemaal zonder gevaar is blijkt zo nu en dan weer als er iets over in de media verschijnt. Met name brand is één van de vervelende gevaren van het (verkeerd) gebruik van een frituurpan om je eten in te bereiden. Het kan helaas zowel thuis als in het cafetaria gebeuren.
Daarom wil ik iedereen die zelf friet bakt, of dat nou is voor het avondeten, de late snack of voor de verkoop op het hart drukken voorzichtig te zijn! Zet de pan ergens stevig neer. Hou je aan de gebruiksaanwijzing van de frituurpan. Voorkom open vuur in de buurt van de pan. En vooral: blus een beginnend brandje niet met water! Wat beter werkt is de zuurstoftoevoer afsluiten door een deksel op de pan te doen. Ook een handdoek of dweil werkt (liefst een beetje vochtig, maar niet nat). Meer tips over het voorkomen van frituurbranden vind je op de site van de Brandweer in Ermelo.
FRIETOPIA
Een site speciaal
Blijkbaar is er een alternatief ontwikkeld voor zout. Waarom? Zout is wel lekker en in kleine hoeveelheid ook noodzakelijk voor de gezondheid. Maar je moet er niet al te veel van eten. Teveel zout is namelijk ongezond.
Nou ben ik benieuwd of die zoutvervanger wat wordt, want het moet natuurlijk wel hetzelfde smaken. En of dit alternatief nou zo gezond is lijkt me ook nog niet bewezen. Misschien kunnen we beter gewoon wat minder (echt) zout op onze friet doen. Minder zout schijn je ook aan te wennen, waardoor het toch lekker smaakt.
Waar ik trouwens ook groot voorstander van ben: friettenten die zelf geen zout op de friet doen, maar het op tafel zetten. Kun je zelf kiezen hoe gezond je je friet wil!
Nou ben ik benieuwd of die zoutvervanger wat wordt, want het moet natuurlijk wel hetzelfde smaken. En of dit alternatief nou zo gezond is lijkt me ook nog niet bewezen. Misschien kunnen we beter gewoon wat minder (echt) zout op onze friet doen. Minder zout schijn je ook aan te wennen, waardoor het toch lekker smaakt.
Waar ik trouwens ook groot voorstander van ben: friettenten die zelf geen zout op de friet doen, maar het op tafel zetten. Kun je zelf kiezen hoe gezond je je friet wil!
Hij was pupil van de week geworden.
Dus daar stond ik met z'n trotse ouders langs het veld. Hij mocht voor de wedstrijd in de kleedkamer bij de grote jongens van het eerste. De teambespreking, de warming up. In het hol van de leeuw, daar waar slechts weinigen komen..
Daarna, bij de opkomst, voorop lopen met de wedstrijdbal. Professioneel zwaaien naar het publiek. Samen met de scheids de toss verrichten (en de euro in z'n zak steken). Tijdens de wedstrijd zat hij uiteraard in de dug-out.
Maar het mooiste kwam nog: na afloop in de bestuurskamer een drankje en gratis friet!!
Zou ik ook nog bij de pupillen kunnen gaan voetballen?
Dus daar stond ik met z'n trotse ouders langs het veld. Hij mocht voor de wedstrijd in de kleedkamer bij de grote jongens van het eerste. De teambespreking, de warming up. In het hol van de leeuw, daar waar slechts weinigen komen..
Daarna, bij de opkomst, voorop lopen met de wedstrijdbal. Professioneel zwaaien naar het publiek. Samen met de scheids de toss verrichten (en de euro in z'n zak steken). Tijdens de wedstrijd zat hij uiteraard in de dug-out.
Maar het mooiste kwam nog: na afloop in de bestuurskamer een drankje en gratis friet!!
Zou ik ook nog bij de pupillen kunnen gaan voetballen?
foto: zo voel ik mij ook wel eens. Maar niet in Nijmegen, waar deze foto gemaakt is, maar in Eindhoven, waar ik nauwelijks meer in een friettent kom.
In het zuiden van het land liggen een boel mooie woonplaatsen, en temidden daarvan ligt Eindhoven. Daar woon ik op het moment. Nu zul je zeggen: dat is toch ideaal voor een bovengemiddeld hongerige frietaanbidder? De op vier na grootste stad van Nederland, die moet toch een fiks aantal friettenten huisvesten. Zo op het eerste gezicht moet ik je daar dan gelijk in geven.
Helaas is niet alles goud wat er blinkt, en naar mijn ervaring zou ik zelfs durven zeggen dat helaas ook niet alle friet altijd even goudgeel is. Dat terzijde voor het moment.
De ellende begint als ik inventariseer wat er bij mij zoal in de buurt zit. Met "in de buurt" bedoel ik "loopafstand", want in een mooie stad als Eindhoven wordt je fiets in elkaar gestampt als je hem op een zaterdagavond vergeet binnen te zetten. Maar ook dat terzijde.
Op loopafstand dus zitten bij mij in de buurt 7 friettenten. De eerste valt snel af om redenen die de gemiddelde treinreiziger overbekend zullen zijn. Niet naar de Smullers dus. One down, six to go.
Stel nu dat je rond een uur of zes honger krijgt. Geen onwaarschijnlijk scenario, en als frietist begin je in zo'n situatie visioenen tezien van jezelf achter een grote stapel gouden rakkers. Maar daar vergis je je als rechtgeaarde frietist dan weer in als je je in het centrum van Eindhoven bevindt. Want van de 3 acceptabele friettenten in de buurt is er dan nog welgeteld 1 open. Three down.
Stel nu dat het regent, het ijskoud is of het hard waait, drie soorten weersomstandigheden die de gemiddelde Nederlander in het geheel niet onbekend zijn, dan ben je de sigaar. Want de enige overgebleven friettent was helaas het frietkot op het stationsplein. Three to go.
Nuja, denk je, geen nood. We hebben altijd nog het bierscenario. Als je, zoals ik, wel van een biertje houdt - waarbij ik graag onderscheid wil maken tussen bier en pils - dan zit je in Eindhoven niet verkeerd. Café De Bierprofessor is een etablissement waar ik mij graag heen begeef op een donderdagavond als de omstandigheden het mij toestaan. Over het algemeen begin ik dan zo rond een uur of 12 wel behoorlijk hongerig te worden en verschijnt die dampende berg frieten voor mijn geestesoog.
En dan komt de droefenis. De enige twee friettenten die op dit moment nog open zijn, zijn "De Hoek" die recht tegenover zit, "Jim's Food Factory" die vlak bij het station zit en "Cairo", een eindje verderop in de straat. De Hoek en Cairo zitten op zo'n moment bomvol. Jim's Food Factory wat minder, maar daar zijn de tafeltjes dan ook gewaxt met frituurvet. Alledrie lijken ze er een sport van te maken om je zo ongeïnteresseerd mogelijk idiote hoeveelheden geld uit de zak te kloppen voor een bak te zoute, meestal slecht gebakken en op een drukke avond in een naar zweet en vet stinkende snackbar geserveerde friet te verkopen. Weg visioen.
Zo komt het dat geen enkele snackbar in de buurt echt aan enige eis voldoet. En dan hebben ik het nog niet eens over het in heel Eindhoven voorkomende "bruine-randjessyndroom" gehad. Daarover misschien een volgende keer, als ik de moed kan verzamelen om weer op expeditie uit te gaan.
In het zuiden van het land liggen een boel mooie woonplaatsen, en temidden daarvan ligt Eindhoven. Daar woon ik op het moment. Nu zul je zeggen: dat is toch ideaal voor een bovengemiddeld hongerige frietaanbidder? De op vier na grootste stad van Nederland, die moet toch een fiks aantal friettenten huisvesten. Zo op het eerste gezicht moet ik je daar dan gelijk in geven.
Helaas is niet alles goud wat er blinkt, en naar mijn ervaring zou ik zelfs durven zeggen dat helaas ook niet alle friet altijd even goudgeel is. Dat terzijde voor het moment.
De ellende begint als ik inventariseer wat er bij mij zoal in de buurt zit. Met "in de buurt" bedoel ik "loopafstand", want in een mooie stad als Eindhoven wordt je fiets in elkaar gestampt als je hem op een zaterdagavond vergeet binnen te zetten. Maar ook dat terzijde.
Op loopafstand dus zitten bij mij in de buurt 7 friettenten. De eerste valt snel af om redenen die de gemiddelde treinreiziger overbekend zullen zijn. Niet naar de Smullers dus. One down, six to go.
Stel nu dat je rond een uur of zes honger krijgt. Geen onwaarschijnlijk scenario, en als frietist begin je in zo'n situatie visioenen tezien van jezelf achter een grote stapel gouden rakkers. Maar daar vergis je je als rechtgeaarde frietist dan weer in als je je in het centrum van Eindhoven bevindt. Want van de 3 acceptabele friettenten in de buurt is er dan nog welgeteld 1 open. Three down.
Stel nu dat het regent, het ijskoud is of het hard waait, drie soorten weersomstandigheden die de gemiddelde Nederlander in het geheel niet onbekend zijn, dan ben je de sigaar. Want de enige overgebleven friettent was helaas het frietkot op het stationsplein. Three to go.
Nuja, denk je, geen nood. We hebben altijd nog het bierscenario. Als je, zoals ik, wel van een biertje houdt - waarbij ik graag onderscheid wil maken tussen bier en pils - dan zit je in Eindhoven niet verkeerd. Café De Bierprofessor is een etablissement waar ik mij graag heen begeef op een donderdagavond als de omstandigheden het mij toestaan. Over het algemeen begin ik dan zo rond een uur of 12 wel behoorlijk hongerig te worden en verschijnt die dampende berg frieten voor mijn geestesoog.
En dan komt de droefenis. De enige twee friettenten die op dit moment nog open zijn, zijn "De Hoek" die recht tegenover zit, "Jim's Food Factory" die vlak bij het station zit en "Cairo", een eindje verderop in de straat. De Hoek en Cairo zitten op zo'n moment bomvol. Jim's Food Factory wat minder, maar daar zijn de tafeltjes dan ook gewaxt met frituurvet. Alledrie lijken ze er een sport van te maken om je zo ongeïnteresseerd mogelijk idiote hoeveelheden geld uit de zak te kloppen voor een bak te zoute, meestal slecht gebakken en op een drukke avond in een naar zweet en vet stinkende snackbar geserveerde friet te verkopen. Weg visioen.
Zo komt het dat geen enkele snackbar in de buurt echt aan enige eis voldoet. En dan hebben ik het nog niet eens over het in heel Eindhoven voorkomende "bruine-randjessyndroom" gehad. Daarover misschien een volgende keer, als ik de moed kan verzamelen om weer op expeditie uit te gaan.
Een tijdje terug verscheen in de media het bericht dat het goed ging met de horeca. Nu vinden wij dit goed nieuws, helemaal omdat de omzet van cafetaria's nog harder steeg dan de rest! Ik citeer: "De cafetaria's zagen hun omzet met 10 procent stijgen. Ondanks de prijsverhogingen door de duurder geworden aardappel, werd er ook meer besteed door de klanten". Wij van Frietopia kunnen niet anders dan hopen dat deze trend zich doorzet.