Ha! Ook de Volkskrant heeft de smaak te pakken gekregen, en publiceert op haar achterpagina (voor de lezers: Dag In Dag Uit, kortweg DIDU) een bescheiden snackbar-review. Vandaag Snackbar 'Open Poort' in Hilversum.
Opmerkelijk is dat de (helaas anonieme) recensent zeer positief is over deze snackbar, waar de recensies op Frietopia doen vermoeden dat het niet veel bijzonders is. Toch maar eens even een mailtje sturen met het verzoek om de VK-recensies ook op deze site te zetten. Wel vindt de recensent de pindasaus wat slapjes. Dat strookt dan wel weer met mijn herinneringen uit de tijd dat ik nog in Hilversum woonde.
Helaas betrappen we de Volkskrant nog wel op wat slordigheden. De straatnaam is "Groest", niet "Groes", en snackwalhalla wordt afgebroken als snac-kwalhalla, wat bij mij tot ongewenste nautische associaties leidt.
Mijn krantje maakte mij wel nieuwsgierig naar een mij onbekend fenomeen in snackland: de recensie spreekt van een gefrituurd kaasbroodje, "een witte sandwich omhuld met paneermeel en gevuld met een onduidelijke gele substantie". Heeft iemand die al eens eerder gespot? De beschrijving had ook over een kaassoufflé kunnen gaan, maar de foto doet anders vermoeden.
Update (22-03-2011): Vanaf nu archiveren wij deze recensies dus.
FRIETOPIA
Een site speciaal
België telt momenteel 5000 friettenten. Volgens het Nationaal Verbond voor Frituristen, zijn dat er veel te veel. Deze bond wil de opleiding -frituuruitbater- gaan verplichten
"Mensen denken dat ze een goudmijn gaan uitbaten. Maar frieten bakken is deels kennis en deels kunst. Als je dat niet bezit, kan je geen succesvolle frituur beginnen", aldus de voorzitter Bernard Lefèvre.
Complete artikel: http://www.brabantsdagblad.nl/algemeen/bdbuitenland/8355949/Friettentenoverschot-in-Belgie.ece
Hoe staan jullie tegenover zo'n opleiding? Wat vinden jullie van de stelling van de voorzitter?
"Mensen denken dat ze een goudmijn gaan uitbaten. Maar frieten bakken is deels kennis en deels kunst. Als je dat niet bezit, kan je geen succesvolle frituur beginnen", aldus de voorzitter Bernard Lefèvre.
Complete artikel: http://www.brabantsdagblad.nl/algemeen/bdbuitenland/8355949/Friettentenoverschot-in-Belgie.ece
Hoe staan jullie tegenover zo'n opleiding? Wat vinden jullie van de stelling van de voorzitter?
De vettax, we hadden er net een tijdje niet meer van gehoord. Voor de mensen die het even vergeten zijn, de vettax is, zoals de naam al impliceert, de spottende bijnaam voor een belasting op 'vet' voedsel. Overigens worden in deze context de begrippen 'vet', 'calorierijk' en 'ongezond' nog al eens door elkaar gebruikt, wat natuurlijk belachelijk is aangezien vetten essentieel zijn voor de mens en iedereen toch ook minstens een bepaalde hoeveelheid calorieën nodig heeft om te overleven.
Maar waarom haal ik deze oude koe nou weer uit de sloot? Namelijk omdat bij een onderzoek op Amerikaanse studenten is "bewezen" dat een belasting op calorierijk voedsel werkt. Als voedsel met veel suiker of vet 25 procent duurder wordt, kiezen studenten eerder voor een minder calorierijke lunch.
Het nieuwsbericht vermeldt overigens ook dat dit experiment niet gedaan is in een universiteitsrestaurant, maar op de computer. Hiermee verwijs ik dit onderzoek linea recta ongelezen naar de prullenbak. Kiezen voor minder vet eten is op de computer misschien nog wel mogelijk, maar zeg maar eens nee als er zo'n schaal dampende krokante verse goudgeel gebakken frietjes voor je neus staat!
Maar waarom haal ik deze oude koe nou weer uit de sloot? Namelijk omdat bij een onderzoek op Amerikaanse studenten is "bewezen" dat een belasting op calorierijk voedsel werkt. Als voedsel met veel suiker of vet 25 procent duurder wordt, kiezen studenten eerder voor een minder calorierijke lunch.
Het nieuwsbericht vermeldt overigens ook dat dit experiment niet gedaan is in een universiteitsrestaurant, maar op de computer. Hiermee verwijs ik dit onderzoek linea recta ongelezen naar de prullenbak. Kiezen voor minder vet eten is op de computer misschien nog wel mogelijk, maar zeg maar eens nee als er zo'n schaal dampende krokante verse goudgeel gebakken frietjes voor je neus staat!
Eerder heb ik al opgeroepen tot extra zware straffen voor overvallers van cafetaria's en hier wil ik graag een roep tot lijfstraffen aan toevoegen. Niet achteraf opgelegd, maar gewoon op heterdaad kokend frituurvet over een overvaller heen gooien. Net als in Sittard dus. Hoe vaker dit gebeurt, hoe minder vaak het nodig zal zijn en na een paar keer zal niemand het meer in zijn hoofd halen een cafetaria te overvallen.
Deze bijdrage is van Mark van der Molen, DJ van Kink FM, fan van friet en Frietopia
Friet. Ik zeg het gewoon nog een keer.. Friet!
Het woord is vaak uit m’n mond gevlogen (en natuurlijk erin) tijdens gepassioneerde discussies over deze fantastische lekkernij. Maar dit is de eerste keer dat ik het woord met zoveel passie op papier zet. Zet het woord friet op papier en ik verklaar het onmiddellijk heilig! Print het woord “friet” op een rol toiletpapier en ik zal spontaan een krant uit de kattenbak vissen om daar mijn excrementen mee af te vegen. Die natuurlijk ook weer geproduceerd zijn door het consumeren van friet. Wat kan de cirkel van het leven toch mooi zijn..
Je kan daarom wel voorstellen dat er een verheugd gevoel door mijn lichaam gierde toen ik te horen kreeg dat er een heus “Frietboek” zou verschijnen. Een boek over friet EN met voldoende plaatjes! Nadat ik eerder zo had genoten van het boek “Patatje Oorlog” van Pierre Wind en Bart Chabot, hoopte ik wederom op een overtuigend en intens betoog over friet en alles wat er mee te maken heeft. Waar Wind en Chabot vanuit hun eigen beleving schrijven over de snackbars die zij beoordelen tijdens hun snack roadtrip, is het “Grote Frietboek” objectiever geschreven en eigenlijk meer een opsomming van feiten, geschiedenis en recepten. De achterkant verklapt dat het boek geschreven is door twee vrouwen genaamd Ellen Scholtens en Irene de Vette, wat op z’n minst verrassend is aangezien ik nog nooit een vrouw gepassioneerd over snacks heb horen praten en dit zijn er notabene twee! De alarmbellen hadden eigenlijk al af moeten gaan toen ik schrijfster Irene de Vette interviewde tijdens mijn radiouitzending op KinkFM en geen duidelijk antwoord kreeg op de vraag “frikandel speciaal met curry of ketchup?”. Welke snackliefhebber heeft daar nou geen duidelijk antwoord op? …. Curry natuurlijk! Ketchup is voor dwazen.
Toegegeven, de feiten zullen allemaal wel kloppen. Het zal heus wel waar zijn dat koning Lodewijk XVI in de achttiende eeuw heeft bevolen dat er een campagne moest worden gevoerd om Frankrijk aan de aardappel te krijgen. Iets wat ik op Wikipedia ook kan vinden, maar wellicht wel verplichte kost is voor een boek genaamd het “Grote Frietboek”. Gelukkig wordt het boek na de verplichte geschiedenisles iets persoonlijker.Zo worden verschillende specialiteiten uit de provincies uitgelegd (zoals het Frietje Stoofvlees uit Limburg) en krijgen recepten uit het buitenland hun verdiende aandacht (zoals de geweldige combinatie Curryworst met friet uit Duitsland).
Friet smaakt heerlijk, ruikt hemels en een glimp opvangen van iemand die friet eet zorgt onmiddellijk voor een niet-te-stoppen honger. Daarom zijn foto’s van friet cruciaal voor een boek als deze en gelukkig stelt het “Grote Frietboek” niet teleur op dat vlak. Alle soorten en maten friet zijn vastgelegd door de camera. Het meest ontroerende gedeelte is misschien nog wel het hoofdstuk dat vertelt over de geschiedenis van de Nederlandse snackbar. Historische plaatjes uit de jaren '30 van snackbar “Van Dam” uit Eindhoven geven een mooi beeld van de verandering van snackbars door de jaren heen.
Al met al is het “Grote Frietboek” best de moeite waard als je bijgepraat wilt worden over alle mogelijke manieren om friet te bereiden en tegelijk geïnteresseerd bent in de ontwikkeling en geschiedenis van friet in het algemeen. Verwacht geen intense, gepassioneerde lofzang over friet en de bijbehorende snacks. Helaas zijn de enige meningen in het boek afkomstig van willekeurige voorbijgangers op straat en.. ze zijn ook echt overal.. de BN’ers! Zo komen we bijvoorbeeld te weten dat gedichtenhijger Jan “Candlelight” van Veen geen ruggengraat heeft en zonder tegenstand accepteert dat z’n vrouw geen friet in huis wil. Vooral zangeres Ruth Jacott heeft een waardevolle bijdrage geleverd aan het boek.. “Ik heb eigenlijk geen favoriete snackbar. Ik wil alleen friet als het gebakken is in plantaardige olie.” Zeg dan niets, met dat korte, pittige kapseltje van je.
Friet. Ik zeg het gewoon nog een keer.. Friet!
Het woord is vaak uit m’n mond gevlogen (en natuurlijk erin) tijdens gepassioneerde discussies over deze fantastische lekkernij. Maar dit is de eerste keer dat ik het woord met zoveel passie op papier zet. Zet het woord friet op papier en ik verklaar het onmiddellijk heilig! Print het woord “friet” op een rol toiletpapier en ik zal spontaan een krant uit de kattenbak vissen om daar mijn excrementen mee af te vegen. Die natuurlijk ook weer geproduceerd zijn door het consumeren van friet. Wat kan de cirkel van het leven toch mooi zijn..
Je kan daarom wel voorstellen dat er een verheugd gevoel door mijn lichaam gierde toen ik te horen kreeg dat er een heus “Frietboek” zou verschijnen. Een boek over friet EN met voldoende plaatjes! Nadat ik eerder zo had genoten van het boek “Patatje Oorlog” van Pierre Wind en Bart Chabot, hoopte ik wederom op een overtuigend en intens betoog over friet en alles wat er mee te maken heeft. Waar Wind en Chabot vanuit hun eigen beleving schrijven over de snackbars die zij beoordelen tijdens hun snack roadtrip, is het “Grote Frietboek” objectiever geschreven en eigenlijk meer een opsomming van feiten, geschiedenis en recepten. De achterkant verklapt dat het boek geschreven is door twee vrouwen genaamd Ellen Scholtens en Irene de Vette, wat op z’n minst verrassend is aangezien ik nog nooit een vrouw gepassioneerd over snacks heb horen praten en dit zijn er notabene twee! De alarmbellen hadden eigenlijk al af moeten gaan toen ik schrijfster Irene de Vette interviewde tijdens mijn radiouitzending op KinkFM en geen duidelijk antwoord kreeg op de vraag “frikandel speciaal met curry of ketchup?”. Welke snackliefhebber heeft daar nou geen duidelijk antwoord op? …. Curry natuurlijk! Ketchup is voor dwazen.
Toegegeven, de feiten zullen allemaal wel kloppen. Het zal heus wel waar zijn dat koning Lodewijk XVI in de achttiende eeuw heeft bevolen dat er een campagne moest worden gevoerd om Frankrijk aan de aardappel te krijgen. Iets wat ik op Wikipedia ook kan vinden, maar wellicht wel verplichte kost is voor een boek genaamd het “Grote Frietboek”. Gelukkig wordt het boek na de verplichte geschiedenisles iets persoonlijker.Zo worden verschillende specialiteiten uit de provincies uitgelegd (zoals het Frietje Stoofvlees uit Limburg) en krijgen recepten uit het buitenland hun verdiende aandacht (zoals de geweldige combinatie Curryworst met friet uit Duitsland).
Friet smaakt heerlijk, ruikt hemels en een glimp opvangen van iemand die friet eet zorgt onmiddellijk voor een niet-te-stoppen honger. Daarom zijn foto’s van friet cruciaal voor een boek als deze en gelukkig stelt het “Grote Frietboek” niet teleur op dat vlak. Alle soorten en maten friet zijn vastgelegd door de camera. Het meest ontroerende gedeelte is misschien nog wel het hoofdstuk dat vertelt over de geschiedenis van de Nederlandse snackbar. Historische plaatjes uit de jaren '30 van snackbar “Van Dam” uit Eindhoven geven een mooi beeld van de verandering van snackbars door de jaren heen.
Al met al is het “Grote Frietboek” best de moeite waard als je bijgepraat wilt worden over alle mogelijke manieren om friet te bereiden en tegelijk geïnteresseerd bent in de ontwikkeling en geschiedenis van friet in het algemeen. Verwacht geen intense, gepassioneerde lofzang over friet en de bijbehorende snacks. Helaas zijn de enige meningen in het boek afkomstig van willekeurige voorbijgangers op straat en.. ze zijn ook echt overal.. de BN’ers! Zo komen we bijvoorbeeld te weten dat gedichtenhijger Jan “Candlelight” van Veen geen ruggengraat heeft en zonder tegenstand accepteert dat z’n vrouw geen friet in huis wil. Vooral zangeres Ruth Jacott heeft een waardevolle bijdrage geleverd aan het boek.. “Ik heb eigenlijk geen favoriete snackbar. Ik wil alleen friet als het gebakken is in plantaardige olie.” Zeg dan niets, met dat korte, pittige kapseltje van je.